Używanie samochodów służbowych do celów służbowych (wykonywania zadań pracowniczych) nie stanowi świadczenia na rzecz pracownika podlegającego opodatkowaniu i oskładkowaniu. Jednak brak ustalonych zasad korzystania z samochodów służbowych budzi wątpliwości, np. czy samochody nie były w rzeczywistości wykorzystywane wyłącznie do celów prywatnych pracowników. W przypadku wykorzystania nieodpłatnie przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych należy zastosować poniższe zasady.
Zgodnie z art. 11 ust. 1 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r., z zastrzeżeniem art. 14 ? 15, art. 17 ust. 1 pkt 6, 9 i 10, w zakresie realizacji praw wynikających z pochodnych instrumentów finansowych, art. 19 i art. 20 ust. 3, przychodami są otrzymane lub postawione do dyspozycji podatnika w roku kalendarzowym pieniądze i wartości pieniężne oraz wartość otrzymanych świadczeń w naturze i innych nieodpłatnych świadczeń. W myśl art. 12 ust. 1 tej ustawy, za przychody ze stosunku służbowego, stosunku pracy, pracy nakładczej uważa się wszelkiego rodzaju wypłaty pieniężne oraz wartość pieniężną świadczeń w naturze bądź ich ekwiwalenty, bez względu na źródło finansowania tych wypłat i świadczeń, a w szczególności wynagrodzenia zasadnicze, wynagrodzenia za godziny nadliczbowe, różnego rodzaju dodatki, nagrody, ekwiwalenty za niewykorzystany urlop i wszelkie inne kwoty niezależnie od tego, czy ich wysokość została z góry ustalona, a ponadto świadczenia pieniężne ponoszone za pracownika, jak również wartość innych nieodpłatnych świadczeń lub częściowo odpłatnych.
Wobec powyższego należy stwierdzić, że nieodpłatne korzystanie przez pracowników do ich celów prywatnych z samochodów służbowych stanowi dla nich przychód ze stosunku pracy, jako nieodpłatne świadczenie. Od dnia 1 stycznia 2015 r. wartość tego przychodu ustala się na podstawie art. 12 ust. 2a ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. W myśl powołanego przepisu wartość pieniężną nieodpłatnego świadczenia przysługującego pracownikowi z tytułu wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych ustala się w wysokości:
- 250 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika do 1600 cm3;
- 400 zł miesięcznie – dla samochodów o pojemności silnika powyżej 1600 cm3.
W przypadku wykorzystywania samochodu służbowego do celów prywatnych przez część miesiąca wartość świadczenia ustala się za każdy dzień wykorzystywania samochodu do celów prywatnych w wysokości 1/30 kwot określonych powyżej.
Wobec powyższego należy stwierdzić, że nieodpłatne wykorzystywanie pojazdu służbowego przez pracowników do celów prywatnych stanowi dla nich nieodpłatne świadczenie, które kwalifikować należy jako przychód ze stosunku pracy. Z tego tytułu pracodawca rozpoznaje przychód w wysokości kwot określonych w art. 12 ust. 2a lub 2b ustawy z dnia 26 lipca 1991 r.
Z powyższego wynika, że ustalone według powyższych zasad przysporzenie w postaci wykorzystywania przez pracownika samochodu służbowego do celów prywatnych należy doliczyć do przychodu pracownika ze stosunku pracy i pobrać zaliczkę na podatek dochodowy według zasad określonych w art. 31 i 32 ustawy z dnia 26 lipca 1991 r. (świadczenia te rodzą również obowiązek w zakresie ubezpieczeń społecznych i ubezpieczenia zdrowotnego).
Małgorzata Słomka
doradca podatkowy nr 09900
malgorzata.slomka@isp-modzelewski.pl
tel. 22 517 30 64
Źródło: http://www.isp-modzelewski.pl/component/content/article?id=849&start=10
