Czy odzysk z likwidacji środka trwałego stanowi przychód podatkowy?

Zgodnie z obecnie wyrażanymi poglądami odzysk z tytułu likwidacji środka trwałego nie stanowi przychodu podatkowego.

W zakresie skutków podatkowych odzyskiwania z likwidowanych środków ich elementów (części), a także złomu należy wskazać na istnienie dwóch poglądów wyrażanych także przez organy podatkowe. Zgodnie z wcześniejszym poglądem, odzysk, w tym w postaci złomu stanowił przychód podatkowy. Taki pogląd został wyrażony m.in. w interpretacji indywidualnej Dyrektora Izby Skarbowej w Warszawie z dnia 2 czerwca 2010 r. (IPPB5/423-138/10-2/MB).

Obecnie jednak przeważa pogląd odmienny, zgodnie z którym odzysk nie stanowi przychodu podatkowego. Stanowisko takie wyraził NSA w wyroku z dnia 19 grudnia 2014 r. (I FSK 2904/12), w którym stwierdził, że: ?Z przedstawionego wyżej stanowiska, zawartego w ww. uchwałach Naczelnego Sądu Administracyjnego, co do sposobu rozumienia pojęcia “nieodpłatnego świadczenia” wynika, iż uznaniu, że miało miejsce otrzymanie przez podatnika nieodpłatnego świadczenia nie stoi na przeszkodzie brak “osoby świadczącego”. Co więcej, we wspomnianej uchwale z dnia 16 października 2006 r. sygn. akt II FPS 1/06 uznano, dokonując analizy językowej słowa “otrzymać”, że może to oznaczać również działanie własne i czynność jednostronną (“otrzymanie skutku”), innymi słowy otrzymanie nieodpłatnego świadczenia może być także konsekwencją działań własnych. Pogląd ten wyrażono na tle stanu faktycznego, do którego odnosiła się ta uchwała, gdzie nie było wprawdzie “świadczącego na rzecz spółki podmiotu”, niemniej istniała jednak jakaś określona “relacja zewnętrzna”, w której to relacji świadczenie takie mogło powstać, w tym przypadku na linii spółka i jej wspólnik. Konkretnie chodziło tam o odroczenie przez zgromadzenie wspólników spółki z o.o. wypłaty należnej jedynemu jej wspólnikowi dywidendy, co przyniosło tej spółce wymierną korzyść ekonomiczną kosztem tego wspólnika.

Natomiast w sprawie niniejszej brak było istnienia jakiejkolwiek, nawet pośredniej, relacji zewnętrznej. Całe zdarzenie powodujące, zdaniem organów podatkowych, uzyskanie przez Spółkę przychodu, poprzez otrzymanie przez nią nieodpłatnego świadczenia, zamykało się obrębie działania samej Spółki, która świadczenie to wykreowała będąc jednocześnie jego dostarczycielem i odbiorcą. (?)

Słusznie jednak Spółka zwracała uwagę, iż nigdy nie wyzbyła się własności tychże murów oporowych, które cały czas stanowiły element jej majątku, podkreślając przy tym, że dokonała jedynie zabiegu czysto księgowego, polegającego na aktualizacji wyceny środka trwałego dla celów bilansowych. W istocie polegało to na wykreśleniu z ewidencji jednego środka trwałego z jednoczesnym zastąpienie go innym stanowiącym element tego pierwszego.

W znajdujących się w aktach sprawy, tzw. protokołach ujawnienia z dnia 8 i 23 grudnia 2008 r. mowa była o tym, że odzyskano wskazane w nich mury oporowe w wyniku likwidacji starego węzła betoniarskiego. Zapis taki wskazuje na równoczesność i powiązanie tych zdarzeń, co powoduje konieczność rozpatrywania całej operacji w sposób całościowy, a więc jak wskazano wyżej, zastąpienie określonego składnika majątku Spółki jego częścią.

W tej sytuacji rację należy przyznać Spółce, która dowodziła, iż dalsze korzystanie przez nią z elementów tworzących mur oporowy, nie stanowi dla niej przychodu z tytułu otrzymania nieodpłatnego świadczenia. Za zasadne uznać zatem należy zarzuty skargi kasacyjnej dotyczące naruszenia art. 12 ust. 1 pkt 2 u.p.d.o.p.?

Pogląd obecnie wyrażany należy uznać za słuszny. Odzyskany materiał jest elementem składowym majątku podatnika podobnie, jak likwidowany środek trwały. Przesunięcia majątkowe w ramach tego samego podatnika nie powinny wywoływać skutków podatkowych.

Andrzej Łukiańczuk
Doradca podatkowy nr 10266
andrzej.lukianczuk@isp-modzelewski.pl
tel. (22) 517 30 60 wew. 129

Źródło: http://www.isp-modzelewski.pl/component/content/article?id=756&start=8